Door Kim Mi Ae.
Gisteren was de TRC film ‘Lost birthday’ die vertoond werd in de CGV in Myongdong.
Nog steeds verward wat ik van de hele happening vond. TRC-voorzitter Ms Park was niet over het hoofd te zien met haar rode verschijning. Ze leek erg begaan met ons geadopteerden, maar tegelijk is zij verantwoordelijk dat mijn zaak als 1 van de 98 in de wacht werd gezet. Gebrek aan bewijs dat mijn naam en geboortedatum (ver)vals(t) zouden zijn en de gegevens niet zouden kloppen.
Toch wilde ik persé een handje schudden. Om te laten merken dat er echte mensen schuilen achter de K-nummers.
Ik weet niet wat ik van haar speech moet vinden. Niet vanwege de inhoud. Maar simpelweg omdat er geen ‘ondertiteling’ bij was voor de geadopteerden die geen Koreaans kunnen op native niveau. En ik dus niet zo precies verstond wat ze allemaal zei.
Bij de film hebben ze wel gedacht aan ondertiteling voor de Koreanen. Geen ondertiteling voor geadopteerden die geen Koreaans machtig zijn, of Deens, of Frans, of… Leer toch eens een andere taal!
Na de film was een Q&A, geleid door een Koreaanse moderator. In het Koreaans. Zonder vertaler. Ons geadopteerden werd ook gevraagd om reacties te geven. Dat mocht ook in het Engels. Dit werd verteld in het Koreaans.
Ik heb me ervan onthouden. Ik heb niet gedeeld dat ik de TRC onderzoekers dankbaar ben voor hun inzet. Maar dat het niet verstrekken van Engelse ondertiteling of vertaling (niet eens in alle mogelijke talen die geadopteerden spreken) geadopteerden wederom het gevoel geeft dat we er niet bij horen. Buitengesloten. Los het lekker zelf op. Leer eens je eigen taal.
Dat hiermee niet onderkend wordt waar geadopteerden tegenaan lopen. Dat we ons telkens in ons geboorteland moeten schamen, mocht je de mogelijkheden hebben om er te komen, dat we onze eigen taal nooit hebben mogen leren op een natuurlijke manier.
Zelfs bij een film over ons en de misstanden van het systeem waar we ten prooi aan zijn gevallen buiten onze schuld. Met een conclusie dat ons onrecht is aangedaan en Korea tot verzoening zou moeten overgaan.
Niets verzoenends. Anderen maken mooie sier met de ‘prachtige’ film die dit in beeld brengt. Een moment om te vieren 
. Wij bungelen erbij en mogen de uitdagingen als gevolg van de misstanden zelf oplossen en bekostigen.
Leer lekker Koreaans! Genoeg mogelijkheden dus het ligt aan jou als je het niet kan spreken. Hier heb je een leuk doosje met kaarsjes en een flesje water. Dus houd op met zeuren.
Buiten in Myongdong regent het. Ik moet nog wat kopen. Ik spreek Koreaans en er wordt teruggesproken in Konglish. Wat een ironie. Wel ondertiteling, maar weer het gevoel van buitenstaander. Wat zeuren we toch, het is ook nooit goed.
Op de terugweg stap ik in gedachten in een metrowagon en kan in spitstijd toch zitten. Wat bof ik! Na 5 stations realiseer ik plots dat ik de verkeerde richting op rijd. O ja, in spitstijd kan ik anders nooit zitten. Mijn dag kan niet meer stuk.
Ik had ook iets leukers kunnen doen vandaag. Drie dagen op rij bezig zijn met acties als NLKRG-er. Het vraagt wel wat. Maar alles voor de goede zaak.